Een kwartier voor de afgesproken tijd komt Khalid mij energiek en met een heldere blik tegemoet lopen in het Microlab. Hij vindt de speelse omgeving van het voormalig Philips pand erg mooi. Het Ik Zorg. Contactpunt bevindt zich op de bovenste verdieping met een schitterend uitzicht over Eindhoven. Nog niet zo lang geleden woonde Khalid in een tent achter het gebouw waar we nu zijn, vertelt hij mij terloops in het Engels. Het was zijn eerste onderkomen in Nederland als vluchteling uit Oekraïne. Sinds kort heeft hij onderdak gevonden op het terrein van een zorginstelling in Heeze.

Zijn mail raakte me. Een 25-jarige knul, oorspronkelijk uit Marokko, met vijf van de zes jaar Kharkiv National Medical University achter de rug. Hij is op zoek naar twee dingen: een omgeving waar hij Nederlands leert én een studiegerelateerde baan. Dit alles met als doel in de toekomst zijn BIG-registratie te behalen en een baan in de zorg te vinden.

Khalid is niet boos of gefrustreerd. Hij is juist erg positief en creatief in het bedenken van oplossingen. Zo heeft hij zichzelf uitgenodigd voor een potje voetbal met een aantal zorgprofessionals om na de wedstrijd over zijn zoektocht naar een baan te vertellen. Zijn netwerk wordt daardoor groter en groter. En dat heeft hij nodig, want standaard sollicitaties bij ziekenhuizen (waar zijn voorkeur naar uitgaat) leveren nog niks op. De reden hiervan is onvoldoende kennis van de Nederlandse taal en het ontbreken van verpleegtechnische praktische ervaring.

De term inclusieve arbeidsmarkt hoor ik steeds vaker. Hoort Khalid – en alle andere Khalids – daar ook niet bij? Zijn Nederlands is niet optimaal en zijn skills zijn nog niet allemaal klaar voor de arbeidsmarkt, maar zijn drive is 200%.

Khalid doet zelf al heel wat water bij de wijn en staat open voor elke kans die hem geboden wordt om dichter bij zijn doel te komen. Op dit moment werkt hij in de horeca. ‘Da’s mooi’ reageerde ik enthousiast, want horeca betekent omgaan met mensen toch? En dit kan hem verder helpen om zijn Nederlands onder de knie te krijgen. Mijn enthousiasme werd gedempt toen ik hoorde dat Khalid in een keuken met alleen Engelstalige collega’s werkt.

Een baan in de horeca in een ziekenhuis zou al een mooi bruggetje zijn richting zijn droom. De dynamische omgeving van een ziekenhuis en het veelvuldig contact met mensen zullen hem goed doen.

Dit verhaal is geen op zichzelf staand probleem. Tijdens de gesprekken die ik heb, ontmoet ik vaker mensen die tegen dezelfde dingen aanlopen. Ze willen dolgraag aan de slag in de zorg, maar doordat de Nederlandse taal of de praktische vaardigheden ontbreken, krijgen ze nergens een kans om te beginnen.

Ik begrijp dat het van organisaties, vooral van de werkvloer, veel aanpassingsvermogen vraagt. Maar willen we straks gaan voor die inclusieve arbeidsmarkt met voldoende personeel, dan moeten we kansen benutten en creatief zijn. Met dit blog breek ik een lans voor minder ‘issues’ en meer ‘opportunities’ voor potentiële zorgmedewerkers zoals Khalid.

Mijn collega en ik zeggen Khalid na het luisteren en meedenken gedag. Voor hem, en voor vele anderen, blijft dit de realiteit: wachten en hopen. Even later sluiten wij ook de deur van het Ik Zorg. Contactpunt. Ik zwaai mijn collega uit, die morgen, samen met zestig duizend anderen, haar tentje opzet op een grasveld in het midden van Nederland voor het festival Lowlands. Het werk zit er op voor vandaag, maar het beeld van alle Khalids in Nederland laat mij niet meer los.